Zo na de feestdagen ben ik nog steeds uitgebreid aan het uitbuiken. De 7 doet het goed voor zover je dat kan en mag zeggen, er is dus geen noodzaak om meteen in de uitleesapparatuur en dergelijke te duiken om te zien wat ik kan vinden. Dat wil niet zeggen dat mijn 7 vrij is van een “to do” lijstje maar de zin ontbreekt. Net als de beer, de zevenslaper en de marmot ben ik in een soort van winterslaap. Op dit moment is het niet zo zeer waar de kunstenaar zijn kunstje kwijt kan maar meer waar het kunstje vandaan moet komen.
Nu voel ik mijzelf beslist geen kunstenaar, God behoedde, meer een verwoorder van het hedendaagse leven. Een leven met een paar BMW’s, dat dan weer wel. Uit pure balorigheid ben ik bezig om van een berg hardhout twee kozijnen met vensters te maken. Dat is nodig omdat de oude kozijnen een dusdanige vorm van houtrot vertoonden dat het gat in de Titanic er een krasje bij is. Ja, stook het dan maar eens warm. Per zes weken gaat er al een kleine 1000 liter stookolie doorheen om het pandje warm te houden voor ruwweg hetzelfde aantal euro’s. Een paar nieuwe kozijnen is dan beslist geen overbodige luxe.
Goed, de “to do” lijst van de 7. Op het moment dat ik dacht dat het met de 7 wel goed zat ben ik naar SPBA gegaan voor iets heel anders. Ik had een andere baksturingsunit nodig omdat mijn versnellingsbak toch wel een vreemd gedrag vertoonde. Door de inspanningen van Max kon ik, onderweg naar Frankrijk, even van de snelweg af bij Dordrecht in de buurt om bij Lennard van SPBA een andere baksturingsunit op te halen. Van het één kwam het ander en we hebben een afspraak gemaakt om nog eens terug te komen. Die afspraak deed niet erg lang op zich wachten, één of andere kluns had een lambdasensor er scheef ingedraaid en de draad in de uitlaat moest opnieuw getapt worden. In Frankrijk kan je van alles krijgen maar net niet wat je nodig hebt. Jean Kloot de Balzak heeft wel tapjes in de aanbieding maar geen M18 x 150. Dat ga je hier echt niet vinden binnen een straal van 300 kilometer, heb je het dan gevonden dan moet zo’n tapje ineens een vermogen kosten. Nee bedankt, voor dat geld rij ik makkelijk naar Nederland heen en terug.
Naar SPBA dus, had ik het maar nooit gedaan. Eigenlijk toch wel want de heren Len en Fabian doen grondig werk, mij werd eerst het goede nieuws meegedeeld zijnde dat de 7 in een vrij goede staat was. Het slechte nieuws was dat de benzinetank aan het roesten is, de hardyschijf meer dan zijn beste tijd gehad heeft en dat er iets gedaan moet worden om het airbaglampje op het dashboard uit te krijgen. Daarbij zijn de voorste draagarmen versleten en er klopte iets niet met de koeling van de versnellingbak. Fijn, bedankt heren! Wel goed om te weten natuurlijk maar met de herfst en de feestdagen voor de deur stel ik het wel uit tot het komende voorjaar.
Ik had andere dingen aan mijn hoofd, begin december moet er een maretak komen, je weet wel, dat spul wat Abra-nogwat-tourix in zijn toverdrank stopte. Oké. We stappen in de auto en gaan op zoek naar de boom waar we het vorige jaar een prachtig exemplaar uit hebben gesloopt. Moet niet ver weg zijn want vorig jaar waren we binnen 10 minuten weer thuis. “Weet je nog wel”, zegt Miki, “bij die appelboom”. Uhh, ja duidelijk. Na 3 uur de omgeving afgestruind te hebben geen appelboom en ook geen maretak. Dan zie ik een prachtige maretak in een boom zitten maar Miki was er niet zo blij mee om 10 meter de boom in te klimmen om die eruit te halen. Vrouwen, ze willen van alles maar er een beetje moeite voor doen is er niet bij. Aangezien ik voor klippengeit ben afgekeurd gaan we op zoek naar een ander exemplaar.
Dan opeens, achter een vervallen schuurtje, spotten we een prachtige maretak. Ik hou niet van half werk dus ik had de bomenzaag al achterin de 7 gelegd, de 60cc kettingzaag met 3,6pk tweetakt motor nog net niet. Dapper zaag ik een volledige tak uit die boom waarmee ik meteen 3 struiken maretak in mijn handen heb. “Wat zou de boer van deze boomgaard daar van zeggen” vraagt Miki. Interesseert me geen bal, als hij iets te zeggen heeft is het nu toch al te laat. Zonder scrupules laad ik de stam in de 7, gooi de achterdeur dicht en berg met een onschuldig gezicht de bomenzaag op in de achterkoffer. Nieeeeeeeejjjj omhoog die hydraulische klep en iets minder nieeeeeejjjj weer dicht. Niets aan de hand. Die appelboom hebben we trouwens nooit terug gevonden, waarschijnlijk maar goed ook anders had ik die ook meegenomen.
Nu de vraag, waar heeft Miki die maretak voor nodig? Bij thuiskomst werd het geheel aan het plafond gespijkerd en de bedoeling is dat als je er met z’n tweeën onder staat dat je elkaar moet zoenen. In Amerika heet dat een Mistletoe. Wist ik veel. Bij ons thuis hadden we een adventkrans met 4 kaarsen erin, als je daar avances onder maakte werd je voor altijd uit het heiligdom van het hiernamaals verbannen.
Feit is wel dat ik een halve boom had meegenomen en dat we er alleen op onze knieën onder konden gaan zitten en dat terwijl het plafond hier 3 meter hoog is. Ach ja, alles heeft zijn charme. Nu vraag je natuurlijk of ik dat het vorige jaar al niet wist, nee want toen hing het geval boven de voordeur en om nu die geit van een postbode te gaan zoenen. Ik moet er niet aan denken om die gerimpelde zak met kluiven innig te omhelzen, ben ik even blij dat ik vorig jaar niet wist wat de betekenis was van die maretak. De postbode schijnbaar wel, ze had een blik in haar ogen die om meer dan een handtekening vroeg, nu weet ik ook waarom.
Nico.