De Smart groeit niet, dus die optie is bij voorbaat door de afvoer. Voorlopig ben ik babysitter, in de letterlijke vorm van het begrip. Ik zit op de baby, ze was al blauw aangelopen maar of dat legaal verboden zou moeten worden houd ik me even niet mee bezig.
Peter legt uit hoe de versnellingsbak werkt, en het ding zal niet starten als het niet in N staat én je de voet op de rem hebt. Logisch eigenlijk, in plat Nederland misschien niet, maar in heuvelachtig gebied een must! De kleine brulboei afzetten is weer een ander verhaal, in N of in R, daarbij moet de handrem erop anders stopt het niet met janken en krijg je de sleutel niet terug.
Dan komt tot mijn grote verbazing een opmerking die net zo vreemd is als Dolly Parton zonder borsten….. Peter zegt: “Je moet de ECO-stand uitschakelen”. Pardon? De wat ?? ECO?? In mijn hoofd speelt de gedachte dat ik een 8-cylinder met een inhoud van 4 komma 4 liter rij en géén ECO stand heb.
Tot op heden heb ik nog geen meter gereden, maar ik heb nu al een hekel aan de kleuter. Een klein verwend nest wat ook nog eens op pampers bespaart! Enfin, de uitleg was duidelijk, laat ik nu maar eens uitvinden of een Smart echt zo leuk is. Miki stapt in nadat Peter het veld geruimd heeft, “Oh ja” zegt hij, “er zit ook nog een midden armsteun in.” En doet het 3 centimeter brede leuninkje naar beneden. Er was al niet veel ruimte maar nu is het nog gescheiden ook! Dus met Miki naast me gaat het ding meteen weer omhoog. Lekker knus, schouder tegen schouder tegen zijruit, aan beide kanten. Soort van vlees in blik, oh nee, plastic. Even vergeten, zo’n ding is volledig recycle-baar, als die op is gooi je het in de plastic bak.
Gordel om, maar waar hangt dat ding uit? Ongeveer ter hoogte van de achterbumper, na enige bewegingen gemaakt te hebben die 10 behandelingen bij de fysiotherapeut rechtvaardigen heb ik de gordel te pakken. Zo, de motor loopt, de deuren zijn dicht, we hebben de gordels om en dan komt het grote moment. Juist de eerste meters rijden!!
Ik zet het ding in R, achteruit dus, en laat de rem los. Rolt het ding naar voren! Wacht even, er zit een 7traps automaat in en die doet het niet? Mijn eerste reactie is meteen voet op de rem, maar zo komen we nergens. Dus ik probeer het nogmaals met een beetje gas erbij, Waarom de airbags niet afgegaan zijn weet ik niet maar het is duidelijk heel slim om de gordel om te hebben. Het ding geeft een ruk en vliegt achteruit. Holy Moses !! Het beweegt ook nog !!
De eerste stap in een reeds gebruikte luxe gymschoen is gedaan, nu eens kijken of het ook vóóruit kan lopen. Voet op de rem, want je moet via N naar de versnellingen. Een P zit er wonderwel niet op, die moet je met voet- en handrem maar zien na te maken. Het was schijnbaar één stap teveel om een Smart slim te maken. Over een instrumentencluster kan je niet spreken, maar onder in de kilometerteller wordt bij het inschakelen van de versnellingen een 1 aangegeven.
Voet van de rem en het ding gaat niet langzaam vooruit zoals bij een “gewone”automaat.
Gas erop, en jazeker het kan vóóruit lopen ook! Doseerbaar is het niet, het rijdt of het rijdt niet. Langzaam rij ik het terrein af, voor degenen die al eens bij Thomassen geweest zijn weten dat er binnen 30 meter een drempel komt. Daar ga ik heel langzaam overheen en dat gaat, maar aan het eind van het “Hullerpad”, waar je een echte weg krijgt moet je van het woonerf-achtige pad af. Met de 7 had ik al enkele malen die verhoging/verlaging ( het ligt eraan van welke kant je komt) genomen maar daar geen nadelige lichamelijke gevolgen aan overgehouden. Met een Smart is dat iets anders, ik geef gas terwijl ik nog “bovenop”sta en het ding valt er met vier wielen tegelijk vanaf. Miki en ik roepen tegelijk “AU”!! Vering zit er ook al niet in.
Ik geef gas tot het stoplicht, dat is zo’n 100 meter en de Fart begint in de kilometerteller toch wel vreemd te doen, de 1 staat te knipperen en het bromfietsmotortje onder mijn billen krijst het uit. Moet ik nu echt zelf gaan schakelen? Zal toch niet zeker, dan ontdek ik een knopje op de pook, druk het in en dan gaat het ding ineens vanzelf schakelen. Het stoplicht staat op rood dus stoppen maar weer. Ik hou mijn voet op de rem, zoals ik gewend ben, en als het groen wordt geef ik gas. Er gebeurt in eerste instantie niets, met een ruk wordt het horloge wakker en begint dan met de snelheid van een secondewijzer te rollen. Nog meer gas, ik haal de overkant van de kruising net op tijd voor het stoplicht aan de andere kant weer op groen springt. Dat belooft wat! Ik besluit de snelweg niet op te gaan, op de één of andere manier heb ik er een vreemd gevoel bij.
Dat gevoel was niet onterecht, dit betekent; alles wat ik ooit in 40 jaar ervaring met auto’s heb opgedaan door het overmaatse zijraam eruit gooien. Het is een manier van voortbewegen maar met autorijden heeft het niets te maken. Ik zit op landweggetjes die het predikaat fietspad maar net verdienen. Wat mij opvalt, is dat de 7 versnellingsbak overschakelt zoals mijn (helaas overleden) opa op 94 jarige leeftijd deed met een handbak. Gas los, koppeling in, zoeken naar de versnellingspook, nadenken waar die naartoe moet om de volgende versnelling in te leggen, koppeling laten opkomen en gas geven. In de tijd dat je de laatste zin gelezen hebt heeft de doos met tandwielen onderin het ding het volgende verzet gevonden.
Wordt vervolgd,
Nico.