Vlad is mooi op tijd en heeft de papieren van de 7 bij zich, op naar het Strassenverkehrsambt! Miki en ik stappen bij Vlad in de VW Passat en Mick rijdt er voor de zekerheid achteraan met de C5. Tot mijn verbazing gaat Vlad de hele andere richting op, helemaal niet naar Offenburg. Waar gaan we naar toe vraag ik hem terloops, tja het kan zomaar zijn dat er een nest Russische terroristen ergens in de bossen verscholen zit en op mijn muntjes uit is. “We gaan naar Kehl” zegt Vlad rustig. Waarom dan? “Het is daar een stuk rustiger bij het Verkehrsambt”, oké, nu ben ik helemaal bezorgd. Zo’n 25 kilometer verder houdt de snelweg op en rijden we Kehl in, het lijkt zowaar op een stad en dat geeft weer wat rust. Gelukkig is het Verkehrsambt niet in het centrum dus na een paar afslagen staan we voor de deur. Pfff, dat is een opluchting.
Het is niet druk en ik trek een nummertje, Vlad schijnt het daar uit zijn hoofd te kennen en wil niet mee naar binnen. Ja wacht even beste jongen, jij gaat uitleggen dat er geen TUV bij zit hè. Dat was hij even vergeten en schoorvoetend stapt hij mee naar de balie. De papieren worden overhandigd en ik zeg dat ik een uitvoer kenteken dat 4 weken geldig is wil hebben. “Waar is de TUV?” Nou Vlad, jouw beurt! Hij wijst op wat dingen op de “Fahrzeugbrief”en de dame achter de balie is overtuigd. Ik ben met stomheid gelagen, mij lukken dat soort dingen nooit! De dame houdt de papieren en geeft een handgeschreven vodje mee, “ga aan de overkant maar een verzekering voor 4 weken kopen en kom dan weer terug”.
Juist ja, en waar dan wel? Bij de nummerplaten boer natuurlijk, stomme buitenlander. Ja maar ik heb nog geen nummer van je gekregen, “dat krijg je als je de verzekering hebt betaald”. Ook goed, wat jij wilt. Vlad staat buiten met Miki en Mick een sigaret te roken en is niet van plan mee te gaan. Ik regel het zelf wel, doe vooral geen moeite.
De jonge dame aan de overkant die bij de nummerplatenboer werkt is vriendelijk en neemt zonder veel te vragen het vodje aan, binnen enkele minuten heb ik een verzekering voor 4 weken. Kost dat? € 78,-. En nu? Terug naar de overkant. Oké, tot straks dan.
Gewapend met de verzekeringspapieren stuif ik de drukke straat over en langs het trio vakantiegangers terug het Stassenverkehrsambt in. Ik ben beleefd en trek opnieuw een nummertje, dat was nergens voor nodig want je kon er een kanon afvuren zonder iemand te raken zo rustig was het. Mij werd vriendelijk verzocht géén nummer meer te trekken want dan maak ik de rest van de slapende ambtenaren wakker. Ik presenteer de papieren aan de dame die mij eerder geholpen heeft, en na een functioneel geklop op het toetsenbord van de computer komt de vraag: “Waar is de auto?”. Tja, dat is wat lastig, er zit namelijk geen kenteken op dus ik mag er niet mee hierheen rijden. “Haalt U het nog om vóór 12 uur met de auto hier te zijn?”, ja hoor, geen probleem maar uhhh, hoe kom ik dan aan nummerplaten? Er rolt een briefje uit de printer en daarmee kan ik terug naar de overkant, juist, nummerplaten laten maken!
Ik sprint het pand uit en passeer 3 vragende gezichten, ik moet opschieten want als ik de platen heb moeten we de auto gaan ophalen en op tijd weer terug zijn. Geen tijd om iets uit te leggen en na 6 minuten kom ik met 2 prachtige uitvoer platen weer terug. Nu naar de 7 en rap een beetje! Het orginele kenteken en de Fahrzeugbrief liggen nog bij het Verkerhsambt en ik heb geen zin om tot 2 uur die middag te wachten tot ze weer open gaan. Hit the gas Vlad, pedal to the metal! Dat is een variatie op Hit the road Jack en dat liedje blijft dan ook in mijn hoofd nagalmen. Vlad houd zich aan de voorgeschreven snelheid, ik vraag hem terloops waar hij eigenlijk vandaan komt. “Uit Kirchistan”, wat zegt ie vraagt Miki van de achterbank. Kirchistan, je weet wel tussen Oezbekistan en Afghanistan. Er komt een twijfelachtig “oh ja” van de achterkant, Miki is niet zo goed in topografie. Als zij de weg wijst doen we er drie uur langer over en rijden we minimaal 100 kilometer om, en dat is dan bij ons in de buurt, laat staan als het om een vreemd land gaat.
Intussen zit Vlad te vertellen over zijn moederland en ik kan me niet inhouden om te vragen wat hij eigenlijk in dit gedeelte van de wereld doet. Het antwoord is simpel maar duidelijk, hier rijdt hij in een auto en “thuis” op een lama. Aangezien BMW geen lama’s maakt begrijp ik hem volledig. Hij kan afwisselen door op een yak te rijden naar dan houdt het echt wel op. We rijden het plaatsje Sand weer binnen, halen de 7 uit de garage en schuiven de uitvoer platen in de houders. Nu is het wel tijd om te gaan betalen vindt Vlad, en gelijk heeft hij want op papier is de 7 niet meer van hem. Ook nog niet van mij maar van het Verkehrsambt. Ik betaal het overeengekomen bedrag en hij is blij, zo blij dat hij nog even meegaat naar het benzinestation om er 40 liter bij te tanken en de bandenspanning te controleren. Ik hoef er niets aan te doen, wordt geregeld door Vlad. Tijd om afscheid te nemen, bedankt jongen en misschien zien we elkaar nooit meer. Maar als de 7 niet goed is ken ik nog wel wat mensen van de BMW 7 club die best wel een ritje Sand willen doen. Hoor je niets dan is het goed maar als er ineens 15 zevens de straat in komen rijden heb je een probleem. Miki sust een beetje en geeft hem ons kaartje, voor het geval hij ooit eens in Frankrijk op vakantie wil gaan. Heel goed, strakke actie.
Wordt vervolgd,
Nico.