Voor het eerst heb ik de 7 op de Autobahn en hij voelt goed aan, we zijn dan ook in een vloek en een scheet terug in Kehl. 10 Voor 12, moet kunnen. Ik spring uit de auto en vlieg het Verkehrsambt binnen, nagestaard door Mick die op ons heeft gewacht. Geen tijd om het uit te leggen, de tijd tikt door. Het is nog steeds doodstil daar, waar ze eigenlijk pauze voor moeten nemen is mij volledig onduidelijk. Hijgend meld ik me bij “mijn” balie zonder nummer. De dame is ergens mee bezig en laat mij drie lange minuten wachten. Onvoorzien krijg ik een soort van pasje in mijn handen gestopt, die moet ik in het betaalmachien achter mij in de gleuf steken en 48 euro betalen. Geen probleem, credit-card erin en gaan. Betaling geweigerd, nog maar een keer dan, betaling geweigerd. Een bankpasje dan misschien? Betaling geweigerd. Ja, nu ben ik het zat en schuif er een biljet van 50 euro in, dat vond het machien wel lekker en geeft mij 2 euro terug en een bonnetje. Dat bonnetje geef ik terug aan de dame achter de balie in de hoop eindelijk de papieren terug te krijgen, fout! Ik krijg een papiertje om de belasting te gaan betalen. Huh? Aan de overkant zit een bank, daar kunt U het bedrag voldoen, zonder kosten overigens. Het is maar € 25,- maar toch moet ik als een bezetene de straat over vliegen om op tijd de bank in te kunnen voor ze sluiten.
Ik ben gelukkig snel aan de beurt en met het betalingsbewijs stier ik de straat weer over om 3 seconden voor sluitingstijd nog binnen te mogen. De dame is de rust zelve, dat kan je van mij niet zeggen. Krijg ik nu mijn papieren? Nee nog niet, eerst ga ik even met U mee naar buiten om het chassisnummer te controleren, dan krijgt U een sticker op de nummerplaat en daarna de papieren. Ik vind alles best, als ik maar niet nóg een keer mijn leven moet wagen om over te steken. De remsporen in de buurt van het zebrapad spreken boekdelen, mijn oversteekacties zijn aan de plaatselijke bevolking niet ongemerkt voorbij gegaan. Het chassisnummer word gecontroleerd en goed bevonden, dat was geen nieuws omdat ik het zelf ook al nagekeken had. De bewuste sticker wordt op de nummerplaat geplakt en de dame wenst mij een goede reis naar Nederland. Nederland? Ik ga naar Frankrijk. Dat ik een adres in Nederland heb wil nog niet zeggen dat ik daar naartoe ga. Om verdere discussie te voorkomen bedank ik de dame voor haar gigantische ( ahum ) inspanningen en stap in de 7. Eindelijk heb ik alle papieren en is de 7 legaal van mij!
Ik moet eerst een kwartiertje bijkomen, ambtenarij is op zich niet zo erg maar als er tijdsdruk achter zit wordt het ineens een stuk minder lachwekkend. Vreemd dat de ambtenaren dat zelf nooit meemaken, daar in ieder geval niet. Twee klanten per ochtend die ze een marathon laten lopen, ik weet zeker dat ze met 5 man achter de ramen zich rot zitten te lachen. “Kijk, daar gaat een Nederlander die misschien de overkant niet haalt, zie je die Hummer daar aankomen? Oei, dat ging nog net goed, jammer zeg, weer geen spanning en sensatie vandaag.” Op die manier zo’n beetje.
Tevreden stuur ik de 7 van de parkeerplaats af en zet koers richting huis, Jozef en Maria, je moet er wat voor doen maar dan heb je ook wat.
En ja, wat heb je dan eigenlijk? De tweedehands zooi van een ander. Toegegeven, het is wel een 740i facelift die voor het eerst het asfalt heeft mogen proeven in 2000, maar nieuw is natuurlijk iets anders. De thuisreis verloopt voorspoedig en de 7 slikt de ruim 1000 kilometer probleemloos. Onderweg ben ik alles al aan het plannen in mijn hoofd, de reparaties, belangrijke en minder belangrijke. Op papier heb ik al een aardige lijst maar het is onmogelijk alle “fouten” die een auto heeft in een uurtje te ontdekken. Het start, het rijdt goed en klaagt niet over de lange afstand. Ik ben blij, het wordt een project om deze 7 weer als nieuw te krijgen maar ik heb er vertrouwen in.
Het volgende project is het invoeren in Frankrijk, als allereerste bel ik de volgende dag BMW Frankrijk op voor een certificaat van overeenstemming, ook wel Certificaat van Conformiteit genaamd, in het kort een CVO. Dat ligt wonderwel twee dagen later in de bus, niet het certificaat maar de papieren die ik moet invullen om er één te krijgen. Vier pagina’s en natuurlijk vragen ze alle lastige dingen die je alleen kunt weten als je de auto ook echt hebt. We beginnen maar weer eens met het motornummer, standaard vraag bij BMW en dat zit ergens onder het inlaat spruitstuk. Dat weet ik uit ervaring, alleen hopen dat het bij een FL ook op die plek ingeslagen is. In tegenstelling tot mijn PFL hoef ik alleen het gasklephuis eraf te halen om de nummers te vinden, bij de PFL heb ik het complete inlaat spruitstuk moeten verwijderen. Dus dat ging vrij vlot.
Wordt vervolgd,
Nico.