Heel lang kan ik niet van de 7 afblijven, het certificaat kan binnenkort in de bus vallen en de APK moet geregeld worden. Over de APK gesproken, de 7 lijkt keuringswaardig maar moet ik nog meer nakijken? Ik heb mijn twijfels over de schokbrekers maar ik besluit eerst maar eens naar de APK te gaan en zien wat er nog aan afkeurpunten uitkomt. De schokbrekers zijn voor mij een punt van aandacht, als ik over een verkeersdrempel heen rij dan is het net of ik aan het bungie-jumpen ben. De 7 heeft geen problemen met bochten en wegligging maar toch zit het me niet lekker. Daarbij geeft de versnellingsbak nog steeds problemen maar dat zal voor de APK geen punt zijn, het komt toch pas voor na een 100 kilometer gereden te hebben.
Met angst in de schoenen maak ik een afspraak, het moet gewoon want als het certificaat binnenkomt ga ik dezelfde dag nog een Frans kenteken halen. Dan moeten alle papieren wel aanwezig zijn. Ik heb mijzelf nog een week speling gegeven om de 7 eventueel voor een gratis herkeuring aan te bieden en over 2 dagen heb ik een afspraak voor de eerste APK ronde. Even relaxen, niets meer aan de 7 doen want er bestaat nog meer in het leven dan een auto. Ja ja, makkelijk gezegd, ik ben nog niet eens op de helft met het perfect maken van mijn project-7. Toch maar even een paar dagen een ontwenningskuur gevolgd en de 7 lekker gelaten voor wat het is.
7 Uur ’s morgens op een mooie dinsdag loopt de wekker af, ik heb rond 8 uur een afspraak bij de keuringsboer. Eerst een paar kannen koffie anders kan ik de spanning niet aan. Met een omweg van 10 kilometer arriveer ik bij de keuringsboer die gewend is aan Renaultjes en aanverwante artikelen. De motor en de katalysators moeten goed warm zijn voor de uitlaatgas meting, vandaar de 10 kilometer omweg. Ik lever de sleutels in en Pierre gaat met mijn 7 aan de slag. In Nederland zou die gozer gewoon Piet genoemd worden maar hier heeft zelfs een plattelands naam zoals Piet een goede klank. Nu hopen dat de uitslag net zo goed is. Als eerste de uitlaatgastest, hij steekt de sonde in de uitlaatpijp die het minste roet naar buiten gooit dus dat is hoopvol. Je moet weten dat er onder mijn 7 geen middendemper zit dus hij meet alleen de uitlaatgassen van de linker cylinderbank. Alsof Pierre dat wat uitmaakt, de volgende stap is de rem- en schokbreker testbank. Ik zie op de monitor waarden voorbij komen waarvan mijn mond open valt. Zo goed heb ik het nog nooit gezien! En jawel hoor mijn home-made modificatie van de handrem werkt! Pierre heeft niet gezien dat het airbag lampje niet is aangegaan en, zoals het hoort, weer uitging. Voordeeltje voor mij, hij had ineens zoveel lampjes voor zijn neus dat hij de één niet van de ander heeft kunnen onderscheiden.
Verder, naar de brug voor een visuele inspectie. Lagers, stofhoezen, onderkant, uitlaat en wielophanging worden gecontroleerd. Hij heeft geen idee hoe het eruit hoort te zien en de verwijderde middendemper valt hem dus niet op. Pierre doet wel heel erg interessant daar onder mijn 7 maar waar het over gaat heeft hij niet echt begrepen. De 7 wordt naar buiten gereden en hij gaat zijn rapport uitprinten. De 7 is goedgekeurd met één opmerking van zijn kant, er zit beginnende roest op de onderkant. De fietspompjes die schokbrekers moeten voorstellen zijn niet opgevallen op de testbank, ook de roest aan de benzinetank niet. Laat staan de versleten reactiearmen aan de voorkant. Dat hij de hardy-schijf niet heeft aangemerkt als zijnde “aan vervanging toe” inclusief het tussenlager verbaasd mij niets. Maar ja, dat ga je krijgen als je de hele dag alleen maar lelijk eendjes keurt en al ruim 40 jaar geen achterwiel aangedreven auto meer gezien hebt.
Ik ben blij, de 7 heeft een CT! Dat is een Control Technique oftewel een APK en is daarbij voor 2 jaar geldig. Wel wordt het uitvoerkenteken op het kleine stukje papier wat aan de binnenkant van de voorruit geplakt moet worden geprint, hopelijk zal dat uitvoerkenteken de week daarna vervangen worden door een origineel Frans kenteken.
Nou, dat hebben we gehad, op naar zaken die echt aangepakt moeten worden. Of de keuringsboer het nu gezien heeft of niet, de 7 is nog lang niet klaar. Een week later valt het lang verwachtte certificaat van overeenstemming in de bus, feestje! Ik ga naar het equivalent van AH in Frankrijk, de Super U, om wat champagne in te slaan. De Fransen weten hoe ze de geachte clientèle moeten binden, niet zoals in Nederland waar iedereen “jij” is maar U. Wel jammer dat de Fransen zelf geen idee hebben hoe beleefd ze eigenlijk zijn. Aan de andere kant is het geen gezicht als er “Super Vous” op de gevel zou staan.
De gewenste flessen onder het genot van de electronische vertroetelaar, te weten de zachte maar kooplustig makende muziek in het wagentje gemikt. Ook maar een blok Foie Gras, ganzenlever, door die rotmuziek erin gesjoelt . Vind ik lekker, mag niet van de PVDD of hoe dat ook mag heten maar in Frankrijk is het een traditie en dat pakt geen enkel Nederland splinterpartijtje van ze af. Ik kom met mijn decadente inkopen bij de kassa en daar wordt om mijn “Carte de Fidelité” gevraagd. Fideel kaartje wat zich in de Franse samenleving heeft genesteld zoals de bonuskaart dat hier gedaan heeft. Natuurlijk heb ik die, toch moet ik altijd aan Fidel Castro denken op de één of andere manier, supermarkt communisten zijn het ten slotte allemaal! Dat wil zeggen, de baas is rijk en zijn personeel werkt voor een hongerloontje. Nee echt, ik heb het jacht van de grote baas van de Super U in Saint Tropez gezien, de gemiddelde ervaren interieurverzorgster heeft 3 weken nodig om het van boven tot beneden “een beurt” te geven. Als bonus kan ze waarschijnlijk ten hoogste zelf op een beurt rekenen onder het motto dienst en wederdienst. Ja, of 1000 punten extra op haar kaartje natuurlijk, ligt aan leeftijd en uiterlijk zo ongeveer. Nu weet ik ook waarom er nooit lelijke oude vrouwen op dat soort bootjes een baan vinden. U noemt dat discriminatie? Nee hoor, zoals de Nederlandse overheid placht te doen heet dat “een voorkeursbeleid”.
Wordt nog steeds vervolgd,
Nico.