Het is heet en we genieten ervan. Terrasje gepakt in Gap en onderweg lekker gegeten. Die dag geen spoor van welk probleem dan ook met de 7 maar toen we richting Montelimar gingen kwam er ineens een heel ander probleem boven water. Eigenlijk 2 problemen, tijdens een heftige regenbui stopte de ruitenwissers er ineens mee. Dat had ik al eerder meegemaakt en bleek toen een zekering te zijn. Wacht even, de bewuste zekering had ik al eens vervangen voor een 30A exemplaar terwijl er een 7,5A in hoort. Zo dan, hoe is dit nu mogelijk? Motor van de ruitenwissers doorgebrand omdat ik er een te “grote” zekering in geprikt had? Nee hoor, gewoon een plekje zoeken en de 7 uitzetten, sleutel eruit, weer erin en starten. Wonderwel deden de ruitenwissers het weer, schiet mij maar lek. De techniek is in staat om alle logica om zeep te helpen. Als het ingeprogrammeerd geweest zou zijn had mijn navigatiescherm de melding “As a computer I find your faith in technology very amusing” gegeven.
Faith in technology, ik heb het niet maar ik kan er ook niet onderuit. Het 2e probleem wat zich aandiende was dat de bak niet meer wilde opschakelen tijdens het nemen van een vrij steile bergpas. Zou de 7 hebben geweten dat je aan de andere kant ook weer naar beneden moet? De techniek staat voor niets tegenwoordig. Tijdens de afdaling was het wel prettig dat de bak niet opschakelde en je raakt er supersnel aan gewend. Totdat het ding ineens het besef terug krijgt dat hij gebruik kan maken van méér versnellingen en dan ineens doorschakelt naar de 5e. Nee! Ho, stop! De volgende haarspeldbocht hebben de remmen moeten overwerken en daarna kreeg ik een melding dat ik de remblokken moest vervangen. Pech komt in soorten en maten maar dit is toch echt wel te gek voor woorden. De blokken rondom zijn nog geen 8 maanden oud dus dat ze versleten zijn geloof ik helemaal niets van. Met mijn oude 7 heb ik 100.000 kilometer gewacht om eindelijk de blokken eens te mogen vervangen, deze heeft er “pas” 40.000 kilometer opzitten. Ja ik weet het, het is een behoorlijke afstand in 8 maanden.
Hebben we nu alles gehad? Natuurlijk niet, onheil komt nooit alleen. Dat het dan met z’n zessen of zo moet komen is dan ook weer overdreven. Daar sta ik dan, midden in de Franse alpen met een 7 die zoveel meldingen geeft in de boordcomputer dat het niet leuk meer is. Het vreemde aan het hele verhaal is dat de volgende dag zich niet één probleem opnieuw manifesteerde. Vol goede moed ( alweer ) gaan we tegen 3 uur ’s middags aan één van de de zwaarste etappes beginnen. De Oostenrijkse bergpassen zijn niet erger dan de Franse dus hij moet het wel even uithouden nu. Alp d’Huez staat gelukkig niet op het programma maar het komt erg dicht in de buurt.
We rijden een klein plaatsje uit en ik ben nog niet eens echt omhoog gereden, noodloop. Krijg nou de overmaatse… Ik zal jullie de rest besparen. Meteen gestopt en de alarmlichten aan. Hé, die doen het niet! Sleutel eruit en er weer in, starten en de noodloop is weer verdwenen. Op hetzelfde moment heeft ook de serviceindicator zich gereset. Ik had nog 1 groen blokje over en ik kijk ineens tegen 5 groene blokjes aan. Dat is niet alles, de dagteller, de klok en het verbruik in de boordmonitor hebben zichzelf gereset. Alsof de accupool eraf geweest is geeft de radio ook ineens veel meer volume dan ik ingesteld had. Ik heb er geen zin in eens te kijken wat er aan de hand is, de bak staat niet in noodloop, de alarmlichten doen het weer en wonderwel is de melding dat ik de remmen moet vervangen ook verdwenen.
Had ik maar een Lada waar totaal geen electronica in te ontdekken valt welke mij het leven zuur maakt. Je kan zeggen van Lada’s wat je wilt maar de kachel is wel berekend op 30 graden onder nul. Dat is dan ook meteen het enige voordeel aan zo’n ding. Enfin, op weg naar de volgende bergpassen. Wat denk je? Zou het nog een probleem geven of ploegt de 7 er gewoon doorheen?
110 Kilometer later, rond 10 uur ’s avonds komen we in Montelimar aan. Verder zonder problemen! Louise weet waar het hotel is dus geen vuiltje aan de lucht, dacht ik.
Ik had niet van te voren geboekt en de beste jongen achter de balie deelt mij fijntjes mee dat het hotel vol is. Het is niet waar hè! Tegenwoordig staat alles in de computer, waar is de tijd gebleven dat er achter de balie een rek stond met de sleutels van de kamers erop? Toen had je tenminste een overzicht. Mijn “faith in technology” was allang door de afvoer en dan gaat een computer vertellen dat er geen kamer beschikbaar is. De beste jongen achter de balie doet zijn best en herinnert zich ineens dat er een uurtje geleden een vrouw die gereserveerd had was langsgekomen. Op zich niets vreemds, na een half uurtje gewacht te hebben en diverse SMS-jes verstuurd te hebben had ze de reservering geannuleerd. Haar date kwam niet opdagen, zeker een huisvader die extreem moest overwerken en waarvan diens vrouw daar niets van geloofde. De computer had de annulering nog niet verwerkt. Buiten het feit dat elke computer traag is heeft deze een hele aparte eigenschap, hij kan emoties tonen! De annulering kon hij niet verwerken. Tranen over het beeldscherm en een snik uit het toetsenbord. Zelfs de muis had geen interesse meer in voortplanting. De God van de liefde had mis geschoten en dat kwam ons goed uit. Een kwartiertje later zat ik op het bed dat die nacht geen amoureuze actie zou meemaken, ik was kapot en wilde alleen nog maar slapen.
Wordt vervolgd.
Nico.